De zon klimt langzaam aan de horizon,
Met stralen die zachtjes de aarde kussen.
Maar in haar gouden gloed schuilt een pijn,
De gekwetste zon, zo stralend en gebroken.

Ze verbergt haar tranen achter een vurige sluier,
Lichtend en helend, maar toch gekwetst.
Elke zonsopgang draagt een nieuw verhaal,
Van strijd en triomf, van vallen en opstaan.

De hemel schildert haar verdriet in kleuren,
Oranje en rood, een stille schreeuw.
Maar ondanks de pijn blijft ze stralen,
De gekwetste zon, vol moed en trouw.

Ze leert ons dat zelfs in de diepste pijn,
Een stralende kracht kan opstaan en helen.
De zon, gekwetst maar onverwoestbaar,
Verlicht ons pad, dag na dag, zegen na zegen.